Winkel-woonhuis in sobere neo-renaissancestijl uit 1902 bestaande uit drie bouwlagen en kapverdieping. Het pand is opgetrokken op een rechthoekige plattegrond met een smalle twee-laags aanbouw tegen de achtergevel.

De Spuistraat is als sinds de late middeleeuwen een straat waar bedrijvigheid en handel waren geconcentreerd. Rond 1850 doet het winkelconcept zoals wij dat nu kennen haar intrede en worden veel woonhuis- en bedrijfspuien in de bestaande bebouwing vervangen door winkelpuien. De voortschrijdende cityvorming van de binnenstad en daarmee het alsmaar belangrijker worden van de winkelfunctie voor de Spuistraat zorgt ervoor dat vanaf 1875 veel van de oude panden wordt gesloopt of zodanig verbouwd dat er sprake is van een forse metamorfose. De nieuwe winkel-woonpanden panden zijn veel hoger en late de rijke schakering zien van de snel opvolgende architectuurstijlen vanaf 1880 tot aan het Interbellum. Spuistraat 130 is hiervan een goede representant.

De drie assen brede voorgevel is uitgevoerd in een sobere neo-renaissance met diverse kleuren baksteen en bewerkte sierankers. Opvallend is de toepassing van een trapgevel als beëindiging, een vorm die verder in de Spuistraat niet is toegepast bij de overige ontwerpen van winkel-woonuizen uit deze periode. De winkelpui is meerdere malen gewijzigd (onder meer in 1936 en 1991).

Het winkel-woonpand is van architectuurhistorische waarde als goed voorbeeld van de vroeg twintigste eeuwse sobere variant van de neo-renaissancestijl. Cultuurhistorische waarde heeft het pand omdat het een goede representant is van het transformatieproces dat de Spuistraat vanaf het laatste kwart van de negentiende eeuw heeft ondergaan van eenvoudige bedrijvenbuurt tot een voor die tijd mondaine winkelstraat.

NB. Doel van bescherming van dit object is bij te dragen aan behoud van de historische identiteit van de Spuistraat. De bescherming betreft hier dientengevolge een zogenaamde "vanwege bescherming" waarbij de te beschermen monumentale waarde is beperkt tot de gevel in de Spuistraat.